ZARYS HISTORII PARAFII ŚWIETEGO MICHAŁA ARCHANIOŁA W SIEDLIMOWIE

WIEŚ SIEDLIMOWO położone jest na południowy wschód od Wójcina Jej nazwa której pochodzi od imienia Siedlima. W 1357 roku miejscowość była własnością arcybiskupów gnieźnieńskich potwierdzoną przez Kazimierza Wielkiego. W 1360 roku wzmiankowano w dokumentach o proboszczu istniejącej tu parafii. Od 1664 roku aż do rozbiorów Polski miejscowość była własnością kapituły gnieźnieńskiej. W końcu XIX i początku XX wieku znaczna część wsi była w posiadaniu Wojciecha Miecha. W 1905 roku założono w Siedlimowie kółko rolnicze, a w 1938 roku Spółdzielnię Rolniczo-Handlową.

Obecny Kościół Świętego Michała Archanioła w Siedlimowie pochodzi z 1786 roku. Został rozbudowany staraniem kuratora i późniejszego proboszcza Siedlimowa ks. Stanisława Kostkę Kamieńskiego (ur. 22.07.1835 roku zm. 17.06.1894 w Raczkowie[1]). Pełnił on swoją posługę w Siedlimowskiej Parafii w okresie od 1869 do 27.03.1887 roku jako następca kuratora parafii Ks. Pawła Drzażdzyńskiego. Za jego staraniem rozbudowano drewniany barokowy kościół o konstrukcji zrębowej w której dobudowano do nawy głównej mniejsze prezbiterium zamknięte trójbocznie z boczną zakrystią. Całość świątyni został wykonana na podmurówce z kamienia, oszalowanego z wieżą nakrytą baniastym hełmem z latarnią od zachodu.

[1] Kurier Poznański z 19.06.1894

Wnętrze świątyni zostało podzielone na trzy części dwoma rzędami słupów z kolebkowymi stropami z fasetą.  We wnętrzu kościoła znajduje się gotycka grupa ukrzyżowania pochodząca z XV wieku. 

Ołtarz główny późnobarokowy i dwa ołtarze boczne barokowo-klasycystyczne z 2 połowy XVIII wieku. W ołtarzu głównym, w polu środkowym znajduje się nisza w kształcie prostokąta, zwieńczona zamkniętym łukiem nadwieszonym, w której umieszczona jest figura Matki Bożej z Dzieciątkiem datowana na około 1420-1430 rok. 

Gotycka figura Matki Bożej z Dzieciątkiem z ołtarza głównego kościoła w Siedlimowie przed kilku laty odzyskała swój dawny blask. Wykonano ją najprawdopodobniej z drewna lipowego, polichromowanego w typie ikonograficznym zwanym „Piękną Madonną” należy do najcenniejszych w regionie Kujawsko-pomorskim. Rzeźba Madonny była wielokrotnie przemalowywana i przezłocona, a warstwa przemalowań jest tak gruba, że deformuje pierwotny kształt figury i odbiera jej walory artystyczne i estetyczne. Struktura drewna została mocno osłabiona przez żerowanie kołatków. Bardzo negatywny wpływ na stan zachowania wyposażenia wnętrza miał m.in. nieszczelny dach.

Po lewej stronie kościoła umiejscowiona jest neobarokowa Ambona ze starszymi elementami barokowymi. W kościele znajduje się również klasycystyczna Chrzcielnica z 1 połowy XIX wieku. W wyposażeniu świątyni zobaczyć można liczne obrazy i rzeźby. Reszta wyposażenia pochodzi z końca XVIII wieku i z czasu współczesnego.

Organy w zabytkowej, drewnianej świątyni zostały zbudowane przez nieznanego organmistrza około 1860 roku. Posiadały one prawdopodobnie 7 głosów. Istnieją również dwa otwory po manubriach po bokach miejsca, gdzie wbudowana była klawiatura. Nie wiadomo, czy organy posiadały pedał, choć zauważa się otwór i miejsce na niego. Stół gry był wbudowany w lewy bok szafy organowej. Od ponad 15 lat organy są zdewastowane i nieczynne. W 2013 roku resztki wnętrza (m.in. wiatrownica na 7 głosów, elementy systemu mechanicznego, piszczałki) zostały ulokowane w pomieszczeniach wieżowych za chórem. Dyspozycja została zrekonstruowana przez prof. Wiktora Łyjaka w 1999 roku.

Prospekt jednosekcyjny, na cokole, bez zdecydowanych cech stylowych, niski. Po bokach bliźniacze segmenty: pola piszczałkowe zamknięte łukami, proste gzymsy, stolarska obudowa. Części nieparzyste niższe, wąskie, pola zamknięte łukami. Na gzymsach wycinana dekoracja. Środek szeroki, ograniczony do pseudopinakli, na których szeroki łuk, będący zwieńczeniem prospektu. Wszystkie piszczałki prospektowe są atrapami wykonanymi z drewna.

Około kilometra na północny-zachód od kościoła, za byłą miejscową szkołą, znajduje się cmentarz parafialny. W jego centrum zachował się obszerny, bezstylowy grobowiec. Na jego wierzchu wmontowano kilka marmurowych płyt epitafijnych. Spoczywają tutaj między innymi:

Pętkowski Zenon herbu Ostoja

ur. 18.12.1825 zm. 19.12.1907 w Kuśnierzu

s. Tomasza i Pauliny Truszkowskiej

Pętkowska Joanna z Tuchołków herbu Korzbok

ur. 30.05.1833 zm. 27.03.1907

c. Ludwika Tuchołka h. Korzbok i Krystyny Kossowskiej h. Jelita

Pętkowski Tadeusz Antoni herbu Ostoja

ur. 11.09.1918  zm. 11.10.1983

Pętkowska Janina Halina z Bierskich herbu Ostoja

ur. 03.10.1918 zm. 11.10.1983

Pętkowski Jacek Jerzy Kazimierz herbu Ostoja

ur. 23.08.1944 zm. 10.03.1945

Pętkowski Władysław Izydor herbu Ostoja

ur. 04.04.1863 Zagórki zm. 07.03.1946 w Grodzizku Mazowieckim

s. Zenona Pętkowskiego h. Ostoja i Joanna Tuchołka herbu Korzbok

Pętkowska Zofia Bronisława ze Skrzydlewskich h. Samson

ur. 29.04.1867 zm. 18.02.1937 w Kuśnierzu

c. Włodzimierza Watta-Skrzydlewskiego h. Samson i Zofii Wilkońskiej h. Odrowąż.

Do Parafii należą miejscowości:  

·         Siedlimowo

·         Wola Kożuszkowa

·         Nożyczyn

·         Lenartowo

·         Berlinek

·         Jeziora Wielkie

·         Kuśnierz

Odpust:

29 września ku czci św. Michała Archanioła